KENNISMAKING

Door: Rianne

Na een jaartje of twee daten via Tinder was er nog geen relatie uit voortgekomen. Toch wilde ik het nog een laatste kans geven. Na wat gesprekken met matches die op niets uitliepen, stond ik op het punt om de app van mijn telefoon te verwijderen. Toen kreeg ik een berichtje van Pim: “Waarom sta je zo blij op die trap?”

Dat was best een goede vraag. Ik had mijn profiel geüpdatet met foto’s van mijn reis in Liverpool met mijn vriendin Patricia. Een spontane foto moest er ook bij vond ik en zo belandde deze foto ook op mijn profiel. 

Dus mijn antwoord naar Pim was: “Sta jij dan nooit blij op een trap?” Er volgde een grappig, maar niet heel lang gesprek via Tinder. Pim vroeg al snel om mijn nummer, wat ik een goede zet van hem vond. 

Na een dag of twee via Whatsapp gesproken te hebben vroeg hij me mee op date. Iets drinken in Nijmegen, de stad waar hij studeerde en werkte. Onze agenda’s zaten best vol en we spraken twee weken later af.

Normaal vertelde ik mijn ouders niet zoveel over jongens met wie ik date, maar bij Pim was dat anders. Op een dag kwam papa naast me zitten op de bank terwijl ik Pim

appte en vroeg uit het niets: “Hoe heet ie?” Hij had me al zo vaak zien glimlachen als ik appte dat hij nu wel nieuwsgierig werd. Ik vertelde ze alles wat ik al van Pim wist.

Onze eerste date was op zaterdagavond, 1 december 2018. We spraken af bij de parkeergarage bij het Keizer Karelplein. We zouden om 20:30 uur afspreken, maar Pim appte of het toch om 21:00 uur kon. Als ik denk dat ik de tijd heb kom ik te laat. Ik was precies om 21:00 uur in de parkeergarage, maar moest nog parkeren en naar boven. Eenmaal boven bleek Pim bij de andere ingang op me te wachten helemaal aan de andere kant van de straat. Het werd 21:15 uur en Pim liet meteen vallen dat ik te laat was, maar gaf ook eerlijk toe dat hij de afspraak had verplaatst, omdat hij bang was zelf te laat te komen. De ontspannen en grappige sfeer die ik had gevoeld bij onze gesprekken via Whatsapp, bleek er ook in het echt te zijn. Het was erg koud die avond. We liepen naar de stad en Pim had bedacht waar we wat gingen drinken, café Biessels. Daar hebben we de rest van de avond gezeten. Ik weet eerlijk gezegd niet meer waar we het allemaal over hadden. Er waren weinig stiltes en als die er waren, dan waren ze niet ongemakkelijk. Ik was positief verrast door Pim. Op een gegeven moment was ik erg moe. Het bleek al 00:45 uur te zijn. Pim rekende af en samen liepen we terug naar mijn auto. Bij het afscheid zoenden we voor het eerst.

Sinds die date spraken we met regelmaat af en appten veel met elkaar. Ik reed vanuit Ommeren bijna iedere week naar Nijmegen om in de stad of op Pims studentenkamertje af te spreken met hem. Pim bedacht telkens de volgende date. Samen naar de bios, koken bij hem thuis (wat sushi bestellen werd, want dat was makkelijker) of samen uit eten. We hadden het niet alleen heel leuk en gezellig samen, maar ik voelde me gelijk vertrouwd en thuis bij Pim. Ik durfde mezelf te zijn en alles met hem te delen. Ik heb hem vrij vroeg in de date-fase uitgelachen om het feit dat hij zijn haar föhnt, maar daar kon hij juist wel om meelachen.

Na een half jaar daten hadden we nog steeds niet besproken wat we nu van elkaar waren. Ik was te zenuwachtig om dat gesprek te beginnen. Toen iemand me bij het sporten vroeg of ik een vriend had en antwoorde met: “Dat weet ik niet” (daar hebben we erg om gelachen) wist ik dat het tijd werd om dat toch maar eens te bespreken. Op 11 juni 2019 hadden we officieel verkering.

Sindsdien is er veel gebeurd. We leerden elkaars familie kennen. We vierden onze verjaardagen en kerst samen. Ik ging verhuizen naar Nijmegen, aan de Tweede Oude Heselaan, waardoor we nog maar 5 minuten bij elkaar vandaan woonden. We vonden het te vroeg om samen te wonen. Sindsdien spraken we niet meer bij Pim af, maar altijd bij mij, want daar hadden we een appartementje voor onszelf. We zagen elkaar zo’n twee keer per week, hadden een leven samen, maar ook nog onze eigen dingen. Pim studeerde af aan zijn master en ging werken. In de coronaperiode hielden we onze routine aan, want zoals Pim zei: “De hele tijd samen zijn kan altijd nog.” We gingen in de coronaperiode eerst een weekendje naar Noordwijk aan Zee en Leiden, het jaar daarna naar Rhodos. Toen leerde ik Pim pas echt kennen als reisleider, haha, heerlijk!

Pim was zijn studentenkamer zat en wilde graag samenwonen. Ik woonde pas 1,5 jaar in mijn eigen huisje. Ik wilde daar nog niet weg. Een paar maanden later gingen we toch op zoek naar een groter appartement voor ons samen om te huren. Bij de eerste bezichtiging vond ik het niks en Pim vond het helemaal fantastisch. 

We hadden allebei niet echt een eerlijk beginpunt: ik een mooi gerenoveerd appartementje en Pim een uitgeleefde studentenkamer. Gelukkig hadden we afleiding, een city trip naar Praag met oud en nieuw. Die reis was fantastisch! Alle coronaregels waren daar verleden tijd en we konden weer genieten van uit eten gaan, de stad ontdekken en winkelen.

Na die reis ging de zoektocht naar een appartement verder. Ik wilde wel in het appartementencomplex wonen waar ik toen al vanaf mijn huis op uitkeek, aan de IJsvogelpassage. Zo gezegd, zo gedaan. Pim hield het allemaal onwijs goed in de gaten en we mochten gaan bezichtigen. Na twee zenuwslopende weken, bleek het appartement van ons.

Al 3 jaar wonen we samen. We kennen elkaar super goed, kunnen elkaars gedrag en gedachten voorspellen. We zijn er voor elkaar, zorgen voor elkaar, hebben veel lol samen en zelfs de chagrijnige versies van elkaar kunnen we aan. We hebben iets moois gemaakt van dit huis, het is ons thuis. Meer reizen volgden: Antwerpen, Parijs, New York, Mallorca, Manchester, Rome en Kroatië. Wat een avontuur zijn de afgelopen 6 jaar geweest samen!